درمان PTSD: چگونه بین دارو و درمان انتخاب کنیم؟
داروهایی که به صورت مشروط برای درمان PTSD توصیه می شوند عبارتند از: سرترالین، پاروکستین، فلوکستین و ونلافاکسین. هر بیمار در پاسخ و توانایی خود برای تحمل یک دارو و دوز خاص متفاوت است، بنابراین داروها باید بر اساس نیازهای فردی تنظیم شوند.
معرفی
پایه شواهد فعلی برای روان دارویی PTSD برای مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs): سرترالین، پاروکستین و فلوکستین و همچنین مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRI) ونلافاکسین قوی ترین است. در حال حاضر فقط سرترالین (Zoloft) و پاروکستین (Paxil) توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای PTSD تایید شده است. از دیدگاه FDA، تمام موارد استفاده از داروها «خارج از برچسب» هستند (به پاورقی مراجعه کنید)، اگرچه سطوح مختلفی از شواهد برای حمایت از استفاده از آنها وجود دارد.
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین
انتقال دهنده عصبی سروتونین نقش شناخته شده ای در تجربه اختلالات خلقی و اضطراب دارد. فعالیت این انتقال دهنده عصبی در هر دو سیستم عصبی محیطی و مرکزی می تواند توسط SSRI تعدیل شود.
سرترالین و پاروکستین SSRI تنها داروهایی هستند که توسط FDA برای PTSD تایید شده اند. در حالی که SSRI ها معمولاً اولین دسته از داروهای مورد استفاده در درمان PTSD هستند (Brady et al, 2000; Marshall, Beebe, Oldham & Zaninelli, 2001), ممکن است بر اساس تاریخچه فردی آنها از عوارض جانبی، پاسخ، عوارض جانبی و شخصی، استثنائاتی برای بیماران ایجاد شود. اولویت ها.
نمونه هایی از یک استثنا:
یک بیمار مبتلا به PTSD و اختلال دوقطبی همزمان که در آن یک داروی ضد افسردگی می‌تواند باعث بی‌ثباتی خلق شود که می‌تواند با داروهای تثبیت‌کننده خلق (مانند لیتیوم یا داروهای ضد صرع) قبل از تجویز SSRI کاهش یابد. اختلال عملکرد یا عوارض جانبی گوارشی غیرقابل تحمل ناشی از آن به اثرات افزایش سطح سروتونین در سیستم عصبی محیطی.
هر بیمار در پاسخ و توانایی خود برای تحمل یک دارو و دوز خاص متفاوت است، بنابراین داروها باید بر اساس نیازهای فردی تنظیم شوند. تحقیقات نشان می دهد که حداکثر سود از درمان SSRI به دوزهای کافی و مدت زمان درمان بستگی دارد. اطمینان از تبعیت از درمان، کلید موفقیت دارویی PTSD است. برخی از محدوده های دوز معمولی برای داروها:
سایر داروهای ضد افسردگی برای PTSD
داروهای ضد افسردگی که بر تعادل انتقال عصبی سروتونرژیک و نورآدرنرژیک تأثیر می‌گذارند، یا انتقال عصبی سروتونین را از طریق مکانیسم‌های دیگر اثر تغییر می‌دهند، در PTSD نیز مفید هستند. ونلافاکسین در درجه اول به عنوان یک مهارکننده بازجذب سروتونین در دوزهای پایین تر و به عنوان یک مهارکننده ترکیبی بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین در دوزهای بالاتر عمل می کند. همچنین یک درمان مشروط توصیه شده برای PTSD است. یک محدوده دوز معمولی عبارت است از:
تمام داروهای ضد افسردگی که در بالا توضیح داده شد نیز در درمان اختلال افسردگی اساسی همراه (MDD) موثر هستند که بسته به مطالعه، حدود 50 درصد مواقع با PTSD همراه است. افزایش فشار خون وابسته به دوز با ونلافاکسین مشاهده شده است. در بیماران مبتلا به فشار خون بالا باید با احتیاط مصرف شود.
سایر داروها برای PTSD
توپیرامات در دسته داروهای ضد صرع است و تصور می شود که انتقال عصبی گلوتامات را تعدیل می کند. اخیراً علاقه ای به استفاده از آن برای PTSD وجود دارد. مرور سیستماتیک که به عنوان پایه شواهد برای پانل توسعه دستورالعمل عمل می‌کرد، شواهد متوسطی را برای اثر متوسط تا بزرگ برای کاهش علائم PTSD گزارش کرد.
با این حال، پانل به این نتیجه رسید که شواهد کافی برای ارائه توصیه وجود ندارد زیرا عوارض جانبی/مضرات احتمالی توپیرامات بیشتر از داروهای ضد افسردگی SSRI است. برای بیمارانی که توپیرامات مصرف می کنند، توجه به عوارض جانبی کسل کننده شناختی غیر معمول نیست. توپیرامات همچنین در کاهش مصرف الکل در افراد مبتلا به اختلال مصرف الکل مفید است که اغلب با PTSD همراه است.
FDA تأیید داروها را تنظیم می کند، نه تجویز داروها. استفاده خارج از برچسب یک دارو به این معنی است که از آن برای نشانه ای غیر از مواردی که توسط FDA تایید شده است استفاده می شود. تخمین زده می شود که از هر 5 نسخه سرپایی 1 نسخه بدون برچسب نوشته می شود. طبق گفته FDA، “از دیدگاه FDA، هنگامی که FDA دارویی را تایید کرد، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی معمولاً ممکن است زمانی که از نظر پزشکی برای بیمارشان مناسب است، دارو را برای استفاده غیرمجاز تجویز کنند.”
چگونه بین دارو و درمان یکی را انتخاب کنم؟
انتخاب درمان باید بر اساس بهترین شواهد علمی، راحتی با گزینه ها و مشاوره با پزشک، روانشناس یا متخصص سلامت روان باشد.
انتخاب بین دارو (مداخله دارویی) و درمان‌های دیگر (روش‌های غیر دارویی) برای مدیریت یک بیماری یا شرایط سلامتی می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. تصمیم‌گیری در این زمینه باید با در نظر گرفتن چندین فاکتور انجام شود:
1. ارزیابی وضعیت سلامتی
- شدت بیماری: برخی شرایط سلامتی به دارو نیاز دارند تا از پیشرفت بیماری جلوگیری شود یا علائم را کنترل کنند. در مقابل، برخی شرایط ممکن است با تغییرات سبک زندگی یا درمان‌های غیردارویی به خوبی مدیریت شوند.
- علائم: در نظر گرفتن شدت و نوع علائم شما مهم است. برخی علائم ممکن است با دارو به سرعت بهبود یابند، در حالی که برای دیگران، درمان‌های طبیعی یا تغییرات سبک زندگی ممکن است مؤثرتر باشند.
2. در نظر گرفتن مزایا و معایب
- عوارض جانبی دارو: بسیاری از داروها می‌توانند عوارض جانبی داشته باشند. بررسی تعادل بین فواید دارو و احتمال عوارض جانبی آن مهم است.
- مدت زمان درمان: برخی درمان‌های غیر دارویی ممکن است زمان بیشتری برای نشان دادن اثرات خود نیاز داشته باشند. این در حالی است که برخی داروها ممکن است تأثیرات سریع‌تری داشته باشند.
3. سبک زندگی و ترجیحات شخصی
- سازگاری با سبک زندگی: انتخاب درمانی که با سبک زندگی و ترجیحات شما سازگار باشد، مهم است. برای مثال، اگر ترجیح می‌دهید از روش‌های طبیعی پیروی کنید، ممکن است بخواهید ابتدا درمان‌های غیر دارویی را امتحان کنید.
- اولویت‌های شخصی: برخی افراد ممکن است به دلایل فرهنگی، مذهبی یا شخصی، درمان‌های خاصی را ترجیح دهند.
4. مشورت با پزشک
مشورت با پزشک در انتخاب بین دارو و درمان یکی از مهمترین عواملی است که برای بهبود و درمان بیماری‌ها و مشکلات سلامتی مهم است. تأثیر این مشورت‌ها بسیار گسترده و اساسی است و می‌تواند تأثیر مثبت بسیاری بر روی سلامت فرد داشته باشد. در زیر به برخی از این تأثیرات اشاره می‌شود:
- تشخیص صحیح بیماری: پزشکان با تجربه و دانش خود می‌توانند بیماری را به درستی تشخیص دهند. این امر می‌تواند به انتخاب درست درمان و دارو مناسب کمک کند.
- انتخاب دارو مناسب: پزشکان با توجه به وضعیت سلامت، تاریخچه بیماری، عوارض جانبی و سایر عوامل، داروهای مناسب را برای بیمار تجویز می‌کنند. این انتخاب داروها باید با توجه به احتمال عوارض جانبی و تعاملات دارویی با داروهای دیگر انجام شود که این امر تجربه و دانش پزشک را لازم می‌کند.
- کنترل عوارض جانبی: پزشکان می‌توانند بر اساس نظرات و تجربیات خود، احتمال عوارض جانبی داروها را پیش‌بینی کرده و از ایجاد این عوارض جلوگیری کنند.
- پیگیری و ارزیابی عملکرد درمان: پس از شروع درمان، پزشک می‌تواند عملکرد درمان را پیگیری کرده و در صورت لزوم تغییرات لازم را اعمال کند.
- اطمینان از استفاده بهینه از داروها: مشورت با پزشک می‌تواند به فرد کمک کند تا از داروها بهینه استفاده کند، از جمله مواردی مانند دقیقه‌ترین دوز، طول مدت استفاده، و ترکیبات دارویی.
- پیشگیری از تعاملات دارویی نامطلوب: اغلب افراد بیمار دارای بیش از یک بیماری هستند و از چندین دارو استفاده می‌کنند. پزشک با مشاوره می‌تواند از تعاملات دارویی نامطلوب بین داروها جلوگیری کند و اطمینان حاصل کند که داروها به طور هماهنگ و ایمن تجویز شده‌اند.
بنابراین، مشورت با پزشک در انتخاب بین دارو و درمان باعث می‌شود که فرد بهترین درمان را دریافت کند و از نظرات و دانش پزشک بهره‌مند شود که در نهایت بهبود سلامت و کاهش عوارض ناشی از بیماری‌ها را به همراه دارد.
